1991 – Powstanie Mercosur — podpisano Traktat z Asunción, który utworzył wspólny rynek między Argentyną, Brazylią, Paragwajem i Urugwajem.
Celem było stworzenie unii celnej i zwiększenie integracji gospodarczej w Ameryce Południowej.
1995 – Porozumienie o współpracy między UE a Mercosur — podpisano tzw. Międzyregionalne Porozumienie Ramowe o Współpracy, które miało przygotować grunt pod przyszłą umowę o wolnym handlu.
1999 – Rozpoczęcie formalnych negocjacji w sprawie umowy handlowej UE–Mercosur. Negocjacje obejmowały trzy filary: handel, dialog polityczny i współpracę.
2004 – Zawieszenie rozmów — strony nie porozumiały się w kwestiach taryf celnych (szczególnie w rolnictwie i przemyśle motoryzacyjnym).
2010 – Wznowienie negocjacji po kilkuletniej przerwie.
2016–2018 – Intensyfikacja rozmów — UE i Mercosur wymieniają nowe oferty dotyczące dostępu do rynków towarów, usług i zamówień publicznych. Pierwsze poważne zastrzeżenia dotyczące ochrony środowiska i rolnictwa.
28 czerwca 2019 – Historyczne porozumienie polityczne — UE i Mercosur ogłaszają zakończenie negocjacji handlowych po 20 latach rozmów. Umowa przewiduje zniesienie ceł na około 90% towarów w handlu między blokami.
2020–2021 – Sprzeciw niektórych państw UE (m.in. Francji, Austrii, Irlandii, Holandii) wobec ratyfikacji. Główne powody: wylesianie Amazonii, polityka środowiskowa Brazylii pod rządami Jaira Bolsonaro i brak mechanizmów egzekwowania zobowiązań klimatycznych.
2022–2023 – Renegocjacje i dodatkowy „protokół środowiskowy” — UE proponuje uzupełnienie umowy o gwarancje dotyczące ochrony lasów i zrównoważonego rozwoju. Celem jest uspokojenie obaw europejskich rządów i opinii publicznej.
2024–2025 (stan obecny) – Umowa nadal nie została ratyfikowana. Negocjacje trwają, a kraje takie jak Brazylia (za prezydentury Luli da Silvy) wyrażają chęć podpisania porozumienia, lecz różnice w kwestiach środowiskowych i przemysłowych utrudniają finalizację.
W 2025 roku nadal toczy się proces doprecyzowania tekstu i mechanizmów wdrożenia.
W 1995 roku Polska nie była jeszcze członkiem UE, więc nie uczestniczyła w podpisaniu ani realizacji Międzyregionalnego Porozumienia Ramowego UE–Mercosur. Po 1 maja 2004 r., gdy Polska dołączyła do UE, stała się automatycznie stroną wszystkich umów międzynarodowych zawartych wcześniej przez Unię (takich jak porozumienie z Mercosur), ponieważ:
Zgodnie z zasadą sukcesji prawnej, państwa przystępujące do UE przejmują wszystkie obowiązujące umowy i zobowiązania Wspólnoty. Polska nie negocjuje samodzielnie. Nie prowadzi własnych rozmów z Mercosur, bo: polityka handlowa jest wspólną kompetencją UE (art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – TFUE), negocjacje prowadzi w imieniu wszystkich państw członkowskich lewicowa Komisja Europejska, Polska jest stroną umowy jako członek UE, ale nie negocjuje samodzielnie (negocjuje Komisja Europejska), ma wpływ przez udział w Radzie UE, w razie umowy mieszanej wymagana jest ratyfikacja przez parlament (np. Sejm i Senat).
KONKLUDUJĄC: Tusk nie może „zablokować” umowy samodzielnie. Jego wypowiedzi na temat negocjacji nie maja pokrycia w faktach.